En dan toch... Salvador

Rio was een reuze meevaller. Ik had verwacht daar maar een paar dagen te willen zijn en dan de rust op te zoeken, maar het bruisende van de samba, cocosnoten en caipirinha´s heeft ervoor gezorgd dat de natuur nog een paar weken is uitgesteld. Eerst nog een dagje doorgebracht op het beroemde Ipenema-strand. Op zondag is dat een parade van mensen die langs het strand lopen. De mooiste lichamen en ook de mooiste strandkleding. Je komt er helemaal in een shop-stemming van. Dus ook nog maar even een kijkje genomen op de zondagmarkt en inderdaad een nieuw shirtje gevonden :-). Op de markt was een klein eettentje met echt bigmamma´s die localfood aan het kokerellen waren (Acaraje) en lekker dat dat rook. Acaraje is eigenlijk een offer voor de godin van het weer en het laat je levensenergie stromen. Nou, bij mij werkte het... de sfeer en het eten beviel zo goed, dat ik ter plekke besloot om de oorsprong van dat eten op te zoeken: Bahia oftewel, weer in de bus naar Salvador.

Gisteren ben ik na 27 uur in de bus dan ook echt aangekomen in Salvador. En alleen al het uitzicht vanuit de bus, maakt de reis de moeite waard. Zo groen, heuvelachtig en volop palmbomen. Het lijkt alsof de natuur hier nog altijd de overhand heeft en de mens een klein stukje heeft gekregen voor een huis of een weg. Je blijft je ogen uit kijken.

Salvador is weer heel anders dan Rio. Ik zit in de oude wijk, met allemaal prachtige huizen en kerken in alle mogelijke pastelkleuren. Wat een plaatje. En bijna continu het geluid van de drums van percussiescholen om je heen. Er is hier altijd wat te beleven. Ja, ook hier ben ik in mijn element. Mijn eerste avondeten bestond natuurlijk weer uit acaraje en een coca cola om de klap op je maag op te vangen. Het is streetfood, dus je weet nooit wat het met je doet :-). Acaraje eten, drinken uit een cocosnoot, sambadansen... ik ga in ieder geval op in de cultuur van Brazilie.

Vandaag staat een strand op de planning, zo´n 1,5 uur buiten Salvador. Stille stranden, natuurlijke bronnen en een schilpadresort... ik ben er klaar voor.

Tchau (zo schrijven ze het hier weer),

Linda