Gelukkig nieuwjaar!

Eindelijk zijn we weer in de bewoonde wereld. Ik dan, Monique is nog onderweg. De laatste dagen van het jaar hebben we doorgebracht op de Navimeg. Een 4-daagse boottocht langs de fjorden en eilanden van Patagonie, Chile. De eerste dag hadden we meteen fantastisch weer, maar ook daarna hebben we niet mogen klagen. Al was het er wel koud! De tweede dag kon ik nog uren met een boekje op het dek zitten lezen, dat was daarna wel afgelopen. De derde dag kwamen de ijsschotsen voorbij gedreven en hebben we een stop gemaakt bij de grootste gletsjer, met de originele naam Nummer 11. Wel heel indrukwekkend om een gletsjer nu van deze kant te bekijken in plaats van er op te staan op skies. Op de boot sliepen we in hele kleine kajuiten. Geen deuren, wel gordijntjes en gelukkig heel gezellig. Oud en nieuw hebben we gevierd met kaarten en bingo en champagne die gekoeld werd met ijs van de gletser van die middag. Dat ijs werd echt bij de gletsjer vandaan gehaald en in een bootje gehezen en naar de grote boot gebracht. Oud en nieuw was zo toch wel heel bijzonder. Dat gaan we nooit meer zo meemaken.

Heel veel mooie uitzichten gehad. Veel groen in het begin, heel veel ijsblauw op het eind. De foto's zijn geweldig! Helaas geen walvissen of andere dieren op een paar vogels na.

Op nieuwjaarsdag werden we gedropt in Puerto Natales, waar natuurlijk alles dicht was. Wel een hele goede lezing gehad van Rustyn van hostel Erratic Rock over Torres del Paine, waarin hij vol enthousiasme alles vertelde over mogelijke tochten, eten, bepakkingen enz. Zo fanatiek, dat Monique en ik elkaar aankeken of we nog wel durfden. Om ons heen alleen maar ervaren hikers, maar he... wie kan er nou zeggen dat zijn eerste hike op de Torres was? Wij dus. Wat hadden we een mazzel met het weer de eerste dag. Alleen al vanuit de bus hadden we een onwijs mooi uitzicht op de Torres. Dreigend grijs tegen een knalblauwe lucht met een wolkje dat zich tussen de torens door probeerde te persen. We kwamen 's ochtends al aan bij onze eerste refugio en na ingecheckt te hebben zijn we met een sandwich in de hand en een kleine rugzak om de berg op gegaan. Je hoeft daar dus echt niet vooruit excursies te boeken, want je kan er perfect op eigen houtje en op eigen snelheid lopen. Een prachtige tocht gedaan en na 2 uur klimmen ons eerste uitzichtpunt op de Torres bereikt. Het uitzicht viel een klein beetje tegen, want beneden zie je meer. Omdat het klimmen zo lekker was gegaan, wilden we eigenlijk door naar de top. Maar ons verstand zei dat het toch beter was om niet meteen op je eerste dag 8 uur te gaan hiken, terwijl je nooit eerder gehiked hebt, dus zijn we terug gegaan. Bijna weggeblazen van een stijle wand, water gedronken rechtstreeks uit een stroompje en adembenemende uitzichten. Het was de zweetdruppeltjes zeker waard.

De volgende dag stond een boottocht over Lago Pehoe gepland en daarvoor nog een kleine hike naar een knalblauwe waterval. Mooie warming up voor een 4 uur durende hike. Allebei zonder spierpijn en vol enthousiasme. Helaas had mijn knie geen zin meer. Zelfs het kwartiertje terug van de waterval naar de boot was ontzettend pijnlijk. Nog wel een pijnstiller er in gegooid, maar duidelijk was wel dat ik niet meer kon lopen. Monique is verder doorgegaan. Een enorme bikkel, want het heeft daarna alleen maar geregend. Ik kon mijn wonden likken en terug naar huis. Zelfs de boottocht naar de gletsjer was onmogelijk door de ongelofelijk domme busjes die niet op elkaar aansluiten. Domper voor mij helaas. Vanavond komt Monique terug en dan zal ik haar verhalen vast uitgebreid horen. Tenzij ze meteen knock out in bed valt. Morgen gaan we weer terug naar Argentinie voor het volgende deel van Patagonie: El Calafate en Perito Moreno.