Verliefd op de Quebradas

De laatste dag in Salta was meteen de beste. Na een supergezellige avond zat ik nog een beetje te gapen in de bus (iedere dag vertrek om 7 uur breekt je wel een beetje op), maar al snel word je wakker geschud door de prachtige uitzichten. Deze excursie had als doel wijnproeven in Cafayate, maar de weg er naar toe ging door de Quebradas, de canyon van Noord-Argentinie. Gelukkig maar, want de wijnproeverijen stelden zelf niets voor. Met een stuk of 80 andere toeristen in een ruimte en dan snel een beetje wit en een beetje rood drinken en dan weer eruit gezet worden. Nee, dan ben ik wel wat meer gewend.

De Quebradas maakten alles meer dan goed. Zo´n ruig landschap van rode aarde, met bergen in het rood van de ijzer, maar ook groen van de koper. En dan het felle groen waar de rivier ooit had gelopen. Ruig als een echte cowboy, maar dan met een hart van goud (gele bloemen in de vetplanten). Als je daar op het hoogste punt staat, zie je 360 graden lang een geweldig plaatje. Daar wilde ik dus niet meer weg. Helaas dacht onze gids daar anders over en zat ik als laatste weer in de bus, met mijn neus op het glas gedrukt om maar niets te missen.

Hoe mannelijk het landschap hier is, zo vrouwelijk was onze volgende stop: het amfitheater, een soort van enorme draaikolk uitgesleten in een berg. Wat een power kon je daar voelen. Een paar mensen maakten daar muziek en met het geluidseffect gaf dat een heel bijzonder resultaat. Er stonden een paar pacha-mama torentjes en daar heb ik er zelf ook een aan toegevoegd. Nu heb ik een beetje van mijzelf achter gelaten in wat tot nu toe de mooiste plek van Argentinie is.

Wat me steeds opvalt in Zuid-Amerika is de troep die overal rondzwerft. Lege plastic zakken, snoeppapiertje en wc-papier. Je moet er met je camera omheen manouvreren om het niet op de foto te krijgen. Je kunt je daar dood aan ergeren, maar ik heb bedacht om daar maar gewoon wat aan te doen: overal waar ik kom, pak ik een paar zakjes of snoeppapiertjes op. Niet zoveel dat ik mijn beperkte tijd besteed aan opruimen, maar die paar dingetjes geven mij het gevoel dat ik het in ieder geval niet erger achterlaat dan dat het was. En stel nou dat iedere toerist dat zou doen, wat zou de natuur dan opknappen. Misschien dat de lokale bevolking dan ook eens gaat nadenken... en de overheid... Ergens moet het beginnen, dus waarom niet bij mezelf. En meteen een oproep aan alle andere reizigers om het ook te doen. Stop met je te ergeren en help een beetje mee!

Na Salta ben ik meteen doorgereisd naar Iguazu. Dat is het op de grens met Brazilie. Iguazu is bekend om zijn enorme watervallen. Daar heb ik dan ook de afgelopen 2 dagen doorgebracht. De watervallen liggen in een natuurpark, met een Argentijnse en Braziliaanse kant. Ik heb nu 2 dagen in het Argentijnse deel doorgebracht. De watervallen zijn zeker spectaculair. Je komt er super dichtbij, met name in de boottrip die je kunt boeken. Je duikt met de boot echt de waterval in en je wordt dan ook drijfnat. Gelukkig maar, want het is hier makkelijk 37 graden. Al die watervallen, en dan al die vogels en vlinders. Het is er zo mooi, dat het prima te doen is om er 2 dagen rond te wandelen. Maar dan ben je er ook wel klaar mee, zeker nu het eiland in het park niet toegankelijk was.

Vandaag zit ik in een luxe variant van een hostel. Prachtig zwembad voor de deur en daar ga ik mijn laatste dag in doorbrengen. Eigenlijk zit ik nu een beetje vast met mijn plannen. Het liefst wil ik de jungle in van de Pantanal in Brazilie, maar als het daar nog warmer is dan hier, dan trek ik dat zeker niet. Ik wil ook richting de stranden rondom Rio, maar daar is het weer de afgelopen weken zo slecht dat de regen overstromingen heeft veroorzaakt, waardoor de bussen helemaal niet rijden. Voorlopig zit ik dus nog wel even op internet om een plan te maken. Raar idee om niet te weten waar ik morgen naar toe ga...

Maar natuurlijk houd ik jullie op de hoogte.

Groetjes,

Linda